кастэля́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кастэля́н |
кастэля́ны |
| Р. |
кастэля́на |
кастэля́наў |
| Д. |
кастэля́ну |
кастэля́нам |
| В. |
кастэля́на |
кастэля́наў |
| Т. |
кастэля́нам |
кастэля́намі |
| М. |
кастэля́не |
кастэля́нах |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
кастэля́н
(лац. castellanus = які жыве ў крэпасці)
гіст. 1) саноўнік высокага рангу ў сярэдневяковай Польшчы і Вялікім княстве Літоўскім;
2) камендант замка.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
kasztelan
м. гіст. кастэлян
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)