кары́цца, кару́ся, ко́рышся, ко́рыцца; незак. (разм.).
Падпарадкоўвацца чыёй-н. волі, уладзе; пакарацца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кары́цца
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
кару́ся |
ко́рымся |
| 2-я ас. |
ко́рышся |
ко́рыцеся |
| 3-я ас. |
ко́рыцца |
ко́рацца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
кары́ўся |
кары́ліся |
| ж. |
кары́лася |
| н. |
кары́лася |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
кары́ся |
кары́цеся |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
ко́рачыся |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
кары́цца несов., разг. покоря́ться; смиря́ться
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кары́цца, каруся, корышся, корыцца; незак.
Разм. Падпарадкоўвацца чыёй‑н. сіле, уладзе; пакарацца. Зацвіталі яблыні, Белым цветам крыліся І ніколі, зяблыя, Сцюжам не парыліся. Глебка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Кары́цца 1, карытца ’карыта’ (Бяльк.), ’выемка, куды ўстаўляецца бёрда’ (Жыв. сл.), да карыта (гл.). Суфікс сярэдняга роду ‑ьce, які ўтварае дэмінутывы і гіпакарыстыкі (SP, 1, 101).
Кары́цца 2 ’дэталь у калаўроце, пры дапамозе якой рэгулююць шнуры’ (Нар. сл.). Гл. карыцца 1.
Кары́цца 3 ’пакарацца, скарацца’ (Кіркор, Ант.; Нас. Бел. песни, Сержп. Грам., Шн.), да карыць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)