карча́жка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
карча́жка |
карча́жкі |
| Р. |
карча́жкі |
карча́жак |
| Д. |
карча́жцы |
карча́жкам |
| В. |
карча́жку |
карча́жкі |
| Т. |
карча́жкай
карча́жкаю |
карча́жкамі |
| М. |
карча́жцы |
карча́жках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
карча́жка, ‑і, ДМ ‑жцы; Р мн. ‑жак; ж.
Памянш.-ласк. да карчага 1.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
карча́га¹, -і, ДМ -ча́зе, мн. -і, -ча́г, ж. (разм.).
Пень, вывернуты з карэннем; корч.
|| памянш. карча́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
◎ Карча́шка ’каравая ануча’ (Янк. Мат.). Відаць, да карчажка, якое ад карчага (?) у значэнні ’нешта зморшчанае’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)