карга́, -і, ДМ карзе́, мн. -і, корг і ко́ргаў, ж. (разм., лаянк.).

Пра злую, шкодную старую.

Старая к.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карга́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. карга́ ко́ргі
каргі́
Р. каргі́ ко́рг
ко́ргаў
Д. карзе́ ко́ргам
В. каргу́ ко́рг
ко́ргаў
Т. карго́й
карго́ю		 ко́ргамі
М. карзе́ ко́ргах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

карга́ ж., разг. карга́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карга́ бран. карга́, -гі́ ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карга́, ‑і, ДМ карзе́; мн. ко́ргі (з ліч. 2, 3, 4 каргі́), корг і ко́ргаў; ж.

Разм. лаянк. Пра злую, шкодную старую. «Выгледзела, старая карга, пазнала», — вылаяўся ў думках Іван. Марціновіч.

[Ад цюрк. карга — варона.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карга́ ж разм (лаянка) böse Álte, Héxe f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ка́рга

(ісп. cargo = цяжар, пагрузка)

1) назва карабельнага грузу пры знешнегандлёвых аперацыях;

2) страхаванне грузаў, якія транспартуюцца на суднах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Карга́ ’старая’ (ТСБМ), рус. корга ’старуха’. Запазычанне з цюрк. karga (Бернекер, 490).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

hag

[hæg]

n.

1) карга́, карго́та f

2) ве́дзьма f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

hag [hæg] n. offensive зла́я, агі́дная стара́я; карга́;

an old hag derog. стара́я ве́дзьма

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)