карбані́л

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. карбані́л
Р. карбані́лу
Д. карбані́лу
В. карбані́л
Т. карбані́лам
М. карбані́ле

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карбані́л, -лу м., хим. карбони́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карбані́л

(ад лац. carbo, -onis = вугаль)

злучэнне металу з вокісам вугляроду, атрутнае рэчыва.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

карбони́л хим. карбані́л, -лу м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)