карача́еўцы, -аў, адз. -ча́евец, -ча́еўца, м.

Адзін з народаў, які насяляе Карачаева-Чаркескую Рэспубліку, што ўваходзіць у склад Расійскай Федэрацыі.

|| ж. карача́еўка, -і, ДМ -ча́еўцы, мн. -і, -ча́евак.

|| прым. карача́еўскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Карачаеўцы 7/432; 9/406 (табл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

карача́еўцы, ‑аў; адз. карачаевец, ‑чаеўца, м.; карачаеўка, ‑і, ДМ ‑чаеўцы; мн. карачаеўкі, ‑чаевак; ж.

Адзін з народаў, які насяляе Карачаева-Чэркескую аўтаномную вобласць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карача́еўка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. карача́еўка карача́еўкі
Р. карача́еўкі карача́евак
Д. карача́еўцы карача́еўкам
В. карача́еўку карача́евак
Т. карача́еўкай
карача́еўкаю		 карача́еўкамі
М. карача́еўцы карача́еўках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карача́евец,

гл. карачаеўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карача́еўка,

гл. карачаеўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карача́евец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карача́евец карача́еўцы
Р. карача́еўца карача́еўцаў
Д. карача́еўцу карача́еўцам
В. карача́еўца карача́еўцаў
Т. карача́еўцам карача́еўцамі
М. карача́еўцу карача́еўцах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)