карача́евец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карача́евец карача́еўцы
Р. карача́еўца карача́еўцаў
Д. карача́еўцу карача́еўцам
В. карача́еўца карача́еўцаў
Т. карача́еўцам карача́еўцамі
М. карача́еўцу карача́еўцах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карача́евец карача́евец, -ча́еўца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карача́евец,

гл. карачаеўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карача́еўцы, ‑аў; адз. карачаевец, ‑чаеўца, м.; карачаеўка, ‑і, ДМ ‑чаеўцы; мн. карачаеўкі, ‑чаевак; ж.

Адзін з народаў, які насяляе Карачаева-Чэркескую аўтаномную вобласць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)