Кара́сіна

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Кара́сіна
Р. Кара́сіна
Д. Кара́сіну
В. Кара́сіна
Т. Кара́сінам
М. Кара́сіне

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карасі́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. карасі́на
Р. карасі́ны
Д. карасі́не
В. карасі́ну
Т. карасі́най
карасі́наю
М. карасі́не

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карасі́на ж., обл. кероси́н м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карасі́на, ‑ы, ж.

Разм. Тое, што і газа. Сядзелі [бацькі і дзяды] у балоце, у твані, не было запалак, карасіны — абыходзіліся без іх. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Карасіна (воз., бас. Дзісны) 5/432

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Карасіна (в.) 2/394 (к.), 395; 5/432

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Karasino

н. в. Карасіна

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)