карае́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Дробны жук-шкоднік, які грызе драўніну і кару дрэў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карае́д

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карае́д карае́ды
Р. карае́да карае́даў
Д. карае́ду карае́дам
В. карае́да карае́даў
Т. карае́дам карае́дамі
М. карае́дзе карае́дах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

карае́д м., зоол. корое́д

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карае́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Дробны жук-шкоднік бурага або чорнага колеру, які грызе драўніну і кару дрэў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карае́д м заал Bórkenkäfer m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

тыпо́граф, -а, мн. -ы, -аў, м.

Невялікі жук-караед цёмна-бурага колеру, які наносіць шкоду хвойным дрэвам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

корое́д зоол. карае́д, -да м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

bark beetle [ˈbɑ:kbi:tl] n. entomol. жук-карае́д

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

эрудзі́раваны, ‑ая, ‑ае.

Які валодае эрудыцыяй; дасведчаны. Тое, што лаяў Караед, хвалілі чытачы і досыць эрудзіраваныя крытыкі. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Bórkenkäfer

m -s, - заал. карае́д

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)