кара́ва

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
кара́ва кара́вей -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кара́ва нареч. коря́во; см. кара́вы 3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

коря́во нареч. кара́ва; (шероховато) шурпа́та; (некрасиво) нязгра́бна;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кару́зла ’карава, заскарузла’ (Гарэц.). Гл. карузлы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кра́жысты, ‑ая, ‑ае.

Тоўсты, каржакаваты (пра дрэва, палена). Кражыстыя хвоі, карава-разложыстыя дубы і ясені хавалі ад панскага вока грамаду людзей, якая ўцякла сюды з вёсак. Нікановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)