Капа́чы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Капа́чы
Р. Капа́чаў
Д. Капа́чам
В. Капа́чы
Т. Капа́чамі
М. Капа́чах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Капачы́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Капачы́
Р. Капачо́ў
Д. Капача́м
В. Капачы́
Т. Капача́мі
М. Капача́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Капачы́

т. 8, с. 20

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

капа́ч

‘інструмент’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. капа́ч капачы́
Р. капача́ капачо́ў
Д. капачу́ капача́м
В. капа́ч капачы́
Т. капачо́м капача́мі
М. капачы́ капача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

капа́ч

‘землякоп’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. капа́ч капачы́
Р. капача́ капачо́ў
Д. капачу́ капача́м
В. капача́ капачо́ў
Т. капачо́м капача́мі
М. капачу́ капача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

капа́ч, ‑а, м.

Разм.

1. Прылада для капання зямлі, выкопвання караняплодаў і пад. Жанчыны ў доўгіх спадніцах капаюць бульбу і гэтаксама стаяць, абапёршыся на капачы, каб адышла спіна. Адамчык.

2. Той, хто займаецца капаннем зямлі; землякоп.

3. Пра марудлівага, лянівага чалавека. — Капач ты з-пад цёмнае хмары, хлеба замясіць не ўмееш, хаты ніколі, як людзі, не падмяцеш! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)