каніба́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Людаед (кніжн.).

2. перан. Жорсткі, люты чалавек.

|| прым. каніба́льскі, -ая, -ае.

Канібальскія норавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каніба́л

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. каніба́л каніба́лы
Р. каніба́ла каніба́лаў
Д. каніба́лу каніба́лам
В. каніба́ла каніба́лаў
Т. каніба́лам каніба́ламі
М. каніба́ле каніба́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каніба́л м., прям., перен. канниба́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каніба́л, ‑а, м.

Кніжн.

1. Людаед.

2. перан. Незвычайна жорсткі, люты чалавек.

[Фр. cannibale з ісп.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каніба́л м. тс. перан. Kannibále m -n, -n, Ménschenfresser m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

каніба́л

(фр. cannibale < ісп. canibal, ад karibal = караіб)

1) людаед-дзікун;

2) перан. надта люты, жорсткі чалавек.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

канниба́л каніба́л, -ла м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

cannibal

[ˈkænɪbəl]

1.

n.

1) людае́д, каніба́л -а m.

2) зьвер -каніба́л

2.

adj.

людае́дзкі, каніба́льскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Ménschenfresser

m -s, - людае́д, каніба́л

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ludojad

м. людажэр, канібал

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)