каню́шы

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. каню́шы каню́шыя
Р. каню́шага каню́шых
Д. каню́шаму каню́шым
В. каню́шага каню́шых
Т. каню́шым каню́шымі
М. каню́шым каню́шых

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

каню́шы м., ист. коню́ший

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каню́шы, ‑ага, м.

Гіст. Прыдворны чын у Рускай дзяржаве 15–17 стст. // Асоба, якая мела гэты чын і загадвала царскімі канюшнямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каню́шы

т. 8, с. 18

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

коню́ший ист. ста́йнік, -ка м.; каню́шы, -шага м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

koniuszy

м. гіст. канюшы; стайнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ма́ршал

(рус. маршал < фр. maréchal, ад ст.-в.-ням. marahscalc = канюшы)

воінскае званне, вышэйшае за генеральскае.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

pulpet, ~u

м.

1. ~y мн. мясныя галушкі; канюшы; фрыкадэлькі;

2. перан. пышка; пампушка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

марша́лак

(польск. marszałek < чэш. maršalek, ад ст.-в.-ням. marahscalc = канюшы)

1) вышэйшая службовая асоба ў Вялікім княстве Літоўскім і ў феадальнай Польшчы;

2) старшыня сейму ў Рэспубліцы Польшча.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Марша́лак ’дружка, які кіруе вясельнай цырымоніяй’, ’галоўная асоба ў таварыстве’; смарг., гродз. маршалка ’дружка’, валож. ’шафер у жаніха’, пін., кам., тур. маршалок ’тс’ (ТСБМ, Кольб., ТС, Яруш., КЭС, Нас., Сл. ПЗБ; слаўг., Яшк., Назвы; КЭС, лаг.; віл., З нар. сл.), ст.-бел. маршалокъ, маршалко, маршалекъ, моршалокъ ’прыдворны высокага рангу; павятовы кіраўнік дваранства’ (XV ст.), запазычаны са ст.-польск. marszałek, якое з с.-в.-ням. marschalc ’стайнік, канюшы’ (Чартко, Пыт. мовазн. і метад., 117; Жураўскі, Бел. мова, 61; Булыка, Лекс. запазыч., 25; Кюнэ, 76). Сюды ж маршалі́ца ’дружка нявесты’ (валож., Жыв. сл.), марша́лка ’старшая дружка’ (Касп.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)