Ка́ны

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ка́ны
Р. Ка́н
Д. Ка́нам
В. Ка́ны
Т. Ка́намі
М. Ка́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Ка́ны,

горад ў Францыі.

т. 8, с. 16

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ка́ны,

старажытнае паселішча ў Італіі.

т. 8, с. 16

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ка́ны мн Cannes [kan] n -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Каны́. Гл. кана́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ка́на

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ка́на ка́ны
Р. ка́ны ка́н
Д. ка́не ка́нам
В. ка́ну ка́н
Т. ка́най
ка́наю		 ка́намі
М. ка́не ка́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Cannes

[kæn]

г. Ка́ны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Кан м гл Каны

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Cannes

нескл. н. г. [kan]Кан, Каны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Кана́ ’памінальная сыта (хлеб у салодкай вадзе)’ (Вешт., ТС), ’куцця на дзяды’ (калінк., Мат. Гом.), каны ’капцы, смерць’ (капыл., Жыв. сл.), каны адступны ’апошнія вянкі зруба над бэлькамі’ (віц., КЛАБНГ, п. 17). Беларускае. Утворана пры дапамозе суф. ‑а ад прасл. копъ ’канец, мяжа’, якое з прасл. tęti (SP, 2, 195–196; Трубачоў, Эт. сл., 4, 109 і 10, 195–196). У гаворках атаясамліваецца з пазней тым канон, канун (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)