канцэ́нтр

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. канцэ́нтр канцэ́нтры
Р. канцэ́нтра канцэ́нтраў
Д. канцэ́нтру канцэ́нтрам
В. канцэ́нтр канцэ́нтры
Т. канцэ́нтрам канцэ́нтрамі
М. канцэ́нтры канцэ́нтрах

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

канцэ́нтры, ‑аў; адз. канцэнтр, ‑а, м.

1. Кругі рознай велічыні, але з агульным цэнтрам.

2. Паслядоўныя ступені ў навучанні, якія звязаны адзінствам зместу, але адрозніваюцца па складанасці і аб’ёму. Першы канцэнтр. Другі канцэнтр.

[Ад лац. con — з, разам і centrum — цэнтр.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канцэ́нтры (ед. канцэ́нтр м.) мат. конце́нтры

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

конце́нтры мат. и пр. канцэ́нтры, -раў мн.;

конце́нтр ед. канцэ́нтр, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)