канто́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. канто́н канто́ны
Р. канто́на канто́наў
Д. канто́ну канто́нам
В. канто́н канто́ны
Т. канто́нам канто́намі
М. канто́не канто́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

канто́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў Бельгіі, Францыі і інш.

|| прым. кантана́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канто́н м. канто́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канто́н канто́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канто́н, ‑а, м.

1. Федэральная адзінка ў Швейцарыі.

2. Адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў Францыі, Бельгіі і інш.

[Фр. canton.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Канто́н

т. 8, с. 5

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

канто́н м Kantón m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

канто́н

(фр. canton)

1) адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў некаторых краінах, напр. у Францыі, Бельгіі, Швейцарыі;

2) выбарчая акруга ў Францыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Canton

[,kænˈtɑ:n]

г. Канто́н, Гуанчжо́ў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Kanton ~u

м. Кантон

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)