канстата́цыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. канстата́цыя
Р. канстата́цыі
Д. канстата́цыі
В. канстата́цыю
Т. канстата́цыяй
канстата́цыяю
М. канстата́цыі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

канстата́цыя ж. констата́ция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канстата́цыя, ‑і, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. канстатаваць.

[Фр. constatation.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канстатацыя

т. 7, с. 595

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

канстата́цыя ж. Féststellung f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

канстата́цыя

(фр. constatation)

адзначэнне, пацвярджэнне наяўнасці чаго-н. (напр. к. факта).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

канстатава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак. і незак., што і без дап.

Устанавіць (устанаўліваць) наяўнасць, несумненнасць чаго-н.

К. факт.

|| наз. канстата́цыя, -і, ж. і канстатава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

констата́ция ж. канстата́цыя, -цыі ж.; канстатава́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разбо́йніцтва, ‑а, н.

Разбойніцкая дзейнасць; разбой. [Паэта] не магла задаволіць, як гэта робіцца ў легендзе, простая канстатацыя факта, што прычынай разбойніцтва Машэкі было нешчаслівае каханне. Ярош.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Féststellung

f -, -en

1) устанаўле́нне, канстата́цыя

2) вызначэ́нне, выяўле́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)