каната́цыя
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
каната́цыя |
каната́цыі |
| Р. |
каната́цыі |
каната́цый |
| Д. |
каната́цыі |
каната́цыям |
| В. |
каната́цыю |
каната́цыі |
| Т. |
каната́цыяй
каната́цыяю |
каната́цыямі |
| М. |
каната́цыі |
каната́цыях |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
каната́цыя
(п.-лац. cormotatio)
лінгв. дадатковае значэнне моўнай адзінкі або катэгорыі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
connotation
[,kɑ:nəˈteɪʃən]
n.
падразуме́ньне n., каната́цыя f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)