ка́на

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ка́на ка́ны
Р. ка́ны ка́н
Д. ка́не ка́нам
В. ка́ну ка́н
Т. ка́най
ка́наю		 ка́намі
М. ка́не ка́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ка́на ж., зоол. ка́нна

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ка́на, ‑ы, ж.

Род вялікай антылопы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кана

т. 7, с. 557

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ка́на

(афр. kanna)

самая буйная жывёла з групы антылоп, якая пашырана ў Паўд. і Усх. Афрыцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Кана́ ’памінальная сыта (хлеб у салодкай вадзе)’ (Вешт., ТС), ’куцця на дзяды’ (калінк., Мат. Гом.), каны ’капцы, смерць’ (капыл., Жыв. сл.), каны адступны ’апошнія вянкі зруба над бэлькамі’ (віц., КЛАБНГ, п. 17). Беларускае. Утворана пры дапамозе суф. ‑а ад прасл. копъ ’канец, мяжа’, якое з прасл. tęti (SP, 2, 195–196; Трубачоў, Эт. сл., 4, 109 і 10, 195–196). У гаворках атаясамліваецца з пазней тым канон, канун (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Каны́. Гл. кана́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ка́нна

1. бот. ка́нна, -нны ж.;

2. зоол. ка́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Ка́нік ’бітон з кранам для адстойвання малака’ (Сцяшк.), да кан, кана (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Канапу́шкі, конопушкі ’вяснушкі’ (івац., Сл. паўн.-зах., пін., Шатал.), да каноплі, канапатка (гл.). Магчыма і з *кана‑ плюшкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)