камуна́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Член камуны (у 1 знач.).

2. Удзельнік Парыжскай камуны.

|| прым. камуна́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Камуна́р

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Камуна́р
Р. Камуна́ра
Д. Камуна́ру
В. Камуна́р
Т. Камуна́рам
М. Камуна́ры

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

камуна́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. камуна́р камуна́ры
Р. камуна́ра камуна́раў
Д. камуна́ру камуна́рам
В. камуна́ра камуна́раў
Т. камуна́рам камуна́рамі
М. камуна́ру камуна́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

камуна́р м., в разн. знач. коммуна́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

камуна́р, ‑а, м.

1. Член камуны (у 1 знач.).

2. Удзельнік Парыжскай камуны.

[Фр. communard.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Камунар,

вадасховішча ў Калінкавіцкім р-не.

т. 7, с. 541

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Камунар,

пасёлак у Буда-Кашалёўскім р-не.

т. 7, с. 541

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

камуна́р м гіст Kommunárd(e) m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

камуна́р

(фр. communard)

член камуны 2.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

коммуна́р ист. камуна́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)