камуна́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Член камуны (у 1 знач.).

2. Удзельнік Парыжскай камуны.

|| прым. камуна́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Камуна́р

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Камуна́р
Р. Камуна́ра
Д. Камуна́ру
В. Камуна́р
Т. Камуна́рам
М. Камуна́ры

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

камуна́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. камуна́р камуна́ры
Р. камуна́ра камуна́раў
Д. камуна́ру камуна́рам
В. камуна́ра камуна́раў
Т. камуна́рам камуна́рамі
М. камуна́ру камуна́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

камуна́р м., в разн. знач. коммуна́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

камуна́р, ‑а, м.

1. Член камуны (у 1 знач.).

2. Удзельнік Парыжскай камуны.

[Фр. communard.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Камунар,

вадасховішча ў Калінкавіцкім р-не.

т. 7, с. 541

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Камунар,

пасёлак у Буда-Кашалёўскім р-не.

т. 7, с. 541

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

«Камунар» (газ., Рагачоў) 9/56

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Камунар (в.) 2/442 (к.), 443; 5/316

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

«Камунар» [газ., Рагачоўскі падп. РК КП(б)Б] 8/15; 9/60

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)