каме́шнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
каме́шнік |
каме́шнікі |
| Р. |
каме́шніка |
каме́шнікаў |
| Д. |
каме́шніку |
каме́шнікам |
| В. |
каме́шнік |
каме́шнікі |
| Т. |
каме́шнікам |
каме́шнікамі |
| М. |
каме́шніку |
каме́шніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
◎ Каме́шнік ’качарэжнік’ (Янк. 1, Янк. 2, Шушк., Ян., Сцяш. Сл.; бабр., петрык. Шатал.; Сержп. Прымхі; Жд. 2; рэчыц. Нар. сл.; ст.-дар., Сл. паўн.-зах., Мат. Гом.), да каяння (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)