камерто́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. камерто́н камерто́ны
Р. камерто́на камерто́наў
Д. камерто́ну камерто́нам
В. камерто́н камерто́ны
Т. камерто́нам камерто́намі
М. камерто́не камерто́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

камерто́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Інструмент у выглядзе сталёвай вілкі, які пры ўдары ўтварае гук пэўнай пастаяннай вышыні і выкарыстоўваецца пры настройцы музычных інструментаў, у харавых спевах.

|| прым. камерто́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

камерто́н м. камерто́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

камерто́н муз. камерто́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

камерто́н, ‑а, м.

Інструмент у выглядзе сталёвай вілкі з двума зубцамі, які пры ўдары аб цвёрдае цела ўтварае гук пэўнай пастаяннай вышыні і выкарыстоўваецца пры настройцы музычных інструментаў і ў харавых спевах.

[Ням. Kammerton.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

камертон

т. 7, с. 523

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

камерто́н м муз Stímmgabel f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

камерто́н

(ням. Kammerton)

прылада ў выглядзе стальной вілкі з двума зубцамі, які пры ўдары дае гук пэўнай вышыні, умоўны тон для настройкі музычных інструментаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Пінскае дзяржаўнае прадпрыемства «Завод Камертон»

т. 12, с. 365

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Stímmgabel

f -, -n камерто́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)