Камара Ж. да 8/116

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

кама́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кама́р камары́
Р. камара́ камаро́ў
Д. камару́ камара́м
В. камара́ камаро́ў
Т. камаро́м камара́мі
М. камары́ камара́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

маты́ль, -я́, мн. -і́, -ёў, м.

1. Тое, што і матылёк.

2. Лічынка камара, якая служыць прынадай пры лоўлі ры́бы, а таксама кормам для акварыумных рыб.

◊

Матылі ў вачах (разм.) — пра мігценне перад вачамі, калі становіцца млосна, дрэнна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гамбу́зія, ‑і, ж.

Дробная жывародзячая рыба, якая знішчае лічынкі малярыйнага камара.

[Ісп. gambuxia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паплаўко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да паплаўка. Паплаўковая вуда. Паплаўковая камара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кама́р, ‑а, м.

Маленькае двухкрылае насякомае-крывасмок з тонкім прадаўгаватым цельцам і доўгім хабатком. Гулі і неміласэрна кусаліся камары. Бядуля.

•••

З камара — невялікі.

І камара не заб’е гл. забіць.

Камар носа не падточыць (не падаткне, не падсуне) — вельмі добра, так, што не падкапаешся, не прыдзярэшся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

камары́ны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да камара, уласцівы яму. Камарыны ўкус. □ Камарыны звон плыў над млявым, ціхім балотам. Бялевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wriggler

[ˈrɪglər]

n.

1) хітру́н -а́ m.

2) ярзу́н -а́ m.

3) ля́рва камара́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

molehill [ˈməʊlhɪl] n. крато́вая ку́піна

♦

make a mountain out of a molehill ≅ рабі́ць з му́хі слана́; з камара́ каня́ рабі́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ Мя́тлуха, мятлу́ха, мятлушка, мятлу́шак ’матыль’ (Юрч., Гарэц., Грыг., Яруш., Бяльк.; б.-каш., чач., Мат. Гом.; лід., Сцяшк. Сл.), ’матыль, лічынка камара’ (касцюк., Мат. Маг.). Да прасл. теІelь > матыль (гл.). Аб суфіксе -иха, гл. Слаўскі, SP, 1, 75. Сюды ж: мятлюшка, мятлух, мАтлышка ’матылёк’ (Мядзв., Касп.; в.-дзв., Шатал.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)