камандзі́рскі, -ая, -ае.

1. гл. камандзір.

2. перан. Уласцівы камандзіру, начальніцкі.

К. голас.

К. тон.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

камандзі́рскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. камандзі́рскі камандзі́рская камандзі́рскае камандзі́рскія
Р. камандзі́рскага камандзі́рскай
камандзі́рскае		 камандзі́рскага камандзі́рскіх
Д. камандзі́рскаму камандзі́рскай камандзі́рскаму камандзі́рскім
В. камандзі́рскі (неадуш.)
камандзі́рскага (адуш.)		 камандзі́рскую камандзі́рскае камандзі́рскія (неадуш.)
камандзі́рскіх (адуш.)
Т. камандзі́рскім камандзі́рскай
камандзі́рскаю		 камандзі́рскім камандзі́рскімі
М. камандзі́рскім камандзі́рскай камандзі́рскім камандзі́рскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

камандзі́рскі команди́рский

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

камандзі́рскі, ‑ая, ‑ае.

Які маё адносіны да камандзіра, належыць яму. Камандзірскі загад. Камандзірскі вопыт. // Такі, як у камандзіра, уласцівы камандзіру. Камандзірскі голас. □ — Нарэшце ты бачыш, што гэта вельмі прыгожы чалавек: постаць стройная і высокая, паходка камандзірская. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

камандзі́рскі вайск. Führer-, Kommándo-

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

камандзі́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Начальнік вайсковай часці, падраздзялення, ваеннага судна.

К. палка.

К. крэйсера.

2. Пра таго, хто любіць камандаваць, аддаваць загады (разм.).

Развялося тут камандзіраў!

|| прым. камандзі́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

команди́рский камандзі́рскі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кама́ндны, -ая, -ае.

1. гл. каманда.

2. Камандзірскі, які мае адносіны да камандавання.

К. састаў.

○

Камандная вышыня — мясцовасць, якая ўзвышаецца над наваколлем і дае войскам рад пераваг перад праціўнікам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кама́ндны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да каманды (у 1, 3 знач.). Каманднае першынство. Камандны залік.

2. Які мае адносіны да камандавання (у 2 знач.); камандзірскі. Камандныя пасады. Камандныя кадры. Камандны састаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саве́т, ‑а, М ‑веце, м.

1. (з вялікай літары). Орган дзяржаўнай улады, які ажыццяўляе дыктатуру рабочага класа і з’яўляецца формай палітычнай арганізацыі сацыялістычнага грамадства. Вярхоўны Савет СССР. Савет Саюза. Савет Нацыянальнасцей. Вярхоўны Савет БССР. Раённыя Саветы народных дэпутатаў. // толькі мн. (Саве́ты, ‑аў). Пра Савецкую ўладу. Мацней сціскаючы вінтоўкі, Саветы пойдзем бараніць. Глебка.

2. Назва некаторых органаў дзяржаўнага кіравання, якія складаюцца з выбарных або прызначаных асоб і маюць кіраўнічае значэнне ў жыцці дзяржавы, у дзейнасці якой‑н. галіны гаспадаркі. Савет Міністраў СССР. Рэспубліканскі Савет прафесійных саюзаў.

3. Распарадчы або дарадчы калегіяльны орган пры якой‑н. установе, арганізацыі, таварыстве і пад. Савет Бяспекі ААН. Вучоны савет інстытута. Педагагічны савет школы. Савет атрада. Мастацкі савет тэатра. Камандзірскі савет. Трэнерскі савет спартыўнага таварыства.

•••

Савет старэйшыя — орган сесіі Вярхоўнага Савета СССР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)