ка́ліўца гл. каліва.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ка́ліўца

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ка́ліўца ка́ліўцы
Р. ка́ліўца ка́ліўцаў
Д. ка́ліўцу ка́ліўцам
В. ка́ліўца ка́ліўцы
Т. ка́ліўцам ка́ліўцамі
М. ка́ліўцы ка́ліўцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ка́ліўца ср.

1. уменьш.-ласк. (отдельно взятое зерно, растение) расте́ньице; стебелёк м.; зёрнышко;

2. щепо́тка ж.; ка́пелька ж.;

3. в знач. нареч., разг. ка́пельку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ка́ліўца, ‑а, н.

Памянш.-ласк. да каліва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́ліва, -а, мн. -ы, -ліў і -ліваў, н.

1. Асобна ўзятая расліна, сцябліна, саломіна і пад.

К. пшаніцы.

2. перан. Пра самую малую колькасць чаго-н. (разм.).

К. надзеі.

3. у знач. прысл. Крыху (разм.).

◊

Да апошняга каліва (разм.) — усё, цалкам.

Ні каліва (разм.) — ніколькі, ані.

|| памянш.-ласк. ка́ліўца, -а, мн. -ы, -аў, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прытапта́цца, ‑топчацца; зак.

Прымяцца ад хады, хаджэння. — Калі і прытопчацца каторае каліўца нагою, дык яго ветрык падыме. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sausage [ˈsɒsɪdʒ] n. каўбаса́, кілбаса́; сасі́ска, сардэ́лька

♦

not a sausage BrE, dated, infml нічагу́сенькі, нічагу́ткі, ні ка́ліўца, нічо́гачкі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ociupinka

ж. крышачка; каліўца; драбок

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

бясхле́біца, ‑ы, ж.

Адсутнасць, нястача хлеба. З любоўю прыбяры, [хлебароб], усё да каліўца, абмалаці да зярнятка! Каб поўным-поўным былі засекі ў краіне. Каб не зналі, не чулі ў нас пра бясхлебіцу. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разва́лкі, ‑лак; адз. няма.

Нізкія і шырокія сані з разваламі. У шырокіх сялянскіх развалках, закапаўшыся ў сена, ляжаў Васіль Сокалаў. Новікаў. Антон падцягнуў пасак, падабраў да каліўца сена і кінуў у развалкі. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)