калясні́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. калясні́к калеснікі́
Р. калесніка́ калесніко́ў
Д. калесніку́ калесніка́м
В. калесніка́ калесніко́ў
Т. калесніко́м калесніка́мі
М. калесніку́ калесніка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

калясні́к, -лесніка́ м. коле́сник, колёсник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

kołodziej

м. каляснік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

теле́жник стальма́х, -ха́ м., калясні́к, род. калесніка́ м., кале́снік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

коле́сник и колёсник калясні́к, род. калесніка́ м.; кале́снік, -ка м., стальма́х, -ха́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

stelmach

м.

1. карэтнік;

2. каляснік, стальмах

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Накале́снік ’воз (сена)’ (жытк., Мат. Гом.), рус. уральск. наколёсник ’невялікі воз (сена)’. Да калёсы ’воз’, параўн. каляснік ’воз (сена і інш.)’, літаральна ’колькі змяшчаецца на калёсы’, тая ж мадэль — навільнік ’колькасць чаго-небудзь, што змяшчаецца на вілы, можна ўзяць на вілы’ і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)