калча́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. калча́н калча́ны
Р. калча́на калча́наў
Д. калча́ну калча́нам
В. калча́н калча́ны
Т. калча́нам калча́намі
М. калча́не калча́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

калча́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (гіст.).

Скураная або драўляная сумка, чахол для стрэл.

|| прым. калча́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

калча́н, -на м., ист. колча́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

калча́н, ‑а, м.

Скураная або драўляная сумка, чахол для стрэл. Напоўніць калчан стрэламі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

калчан

т. 7, с. 488

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

калча́н м гіст Köcher m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

калча́н

(тат. kalčan)

скураны або драўляны футарал для стрэл.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Калча́н ’скураная або драўляная сумка, чахол для стрэл’ (БРС, ТС, ТСБМ). Ва ўсх.-слав. мовах запазычанне з тат. kolčan ’тс’, гл. Міклашыч, 123; Бернекер, 1, 543. У бел. мове, мяркуючы паводле крыніц, кніжнае запазычанне з рус. мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

колча́н ист. калча́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

quiver​1 [ˈkwɪvə] n. калча́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)