мотальскія кажухі

т. 10, с. 528

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кажу́х

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кажу́х кажухі́
Р. кажуха́ кажухо́ў
Д. кажуху́ кажуха́м
В. кажу́х кажухі́
Т. кажухо́м кажуха́мі
М. кажуху́
кажусе́
кажуха́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кажу́шнік, ‑а, м.

Разм. Кравец, які шые кажухі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пааблямо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Аблямаваць усё, многае. Пааблямоўваць кажухі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазаху́твацца, ‑аемся, ‑аецеся, ‑аюцца; зак.

Захутацца, укрыцца чым‑н. — пра ўсіх, многіх. Пазахутвацца ў кажухі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папераваро́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Перавярнуць усё, многае або ўсіх, многіх. Папераварочваць вёдры. □ Пераапрануліся хлопцы, кажухі папераварочвалі воўнай наверх.. і наляцелі на Запушчаны. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парассціла́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разаслаць усё, многае (гл. разаслаць ​2). Парассцілаўшы паліто і кажухі на падлозе, мы ляжалі на іх, перабіралі рукапісы, крэмзалі і спрачаліся. Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ашмо́цце, ‑я, н., зб.

Разм. Падранае адзенне, паношаны абутак; абрыўкі, шматкі чаго‑н. На нарах, апрача паперы і фарбы, былі звалены старыя кажухі і ашмоцце мышастых нямецкіх шынялёў. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўпіва́цца, ‑аецца; ‑аемся, ‑аецеся, ‑аюцца; зак.

Разм. Упіцца — пра ўсіх, многіх або пра ўсё, многае. Лямкі з рэчавых мяшкоў паўпіваліся ў размоклыя кажухі і мулялі плечы. Карпюк. Трава — мядзведзь мядзведзем. У яе, Як у мядзведжую поўсць калючыя дзяды, Паўпіваліся пчолы... Сіпакоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напаміна́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. напамінаць — напомніць (у 1 знач.).

2. Тое, што напамінае аб чым‑н. У многіх на плячах зношаныя і падраныя турэмныя халаты, у другіх так-сяк пасшываныя кавалкі старых, парыжэлых аўчын, напамінанне пра былыя кажухі. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)