каагуля́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. каагуля́т каагуля́ты
Р. каагуля́ту каагуля́таў
Д. каагуля́ту каагуля́там
В. каагуля́т каагуля́ты
Т. каагуля́там каагуля́тамі
М. каагуля́це каагуля́тах

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каагуля́т, -ту м., хим. коагуля́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каагуля́т, ‑у, М ‑ляце, м.

Асадак, які ўтвараецца ў калоідным растворы пры каагуляцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каагуля́т

(лац. coagulatus = зацвярдзелы, згушчаны)

асадак, які ўтвараецца ў калоідным растворы пры каагуляцыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

коагуля́т хим. каагуля́т, -ту м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)