зычлі́віца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
зычлі́віца |
зычлі́віцы |
| Р. |
зычлі́віцы |
зычлі́віц |
| Д. |
зычлі́віцы |
зычлі́віцам |
| В. |
зычлі́віцу |
зычлі́віц |
| Т. |
зычлі́віцай
зычлі́віцаю |
зычлі́віцамі |
| М. |
зычлі́віцы |
зычлі́віцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
зычлі́віца ж. доброжела́тельница, благожела́тельница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зычлі́віца, ‑ы, ж.
Жан. да зычлівец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зычлі́вец, -ліўца, мн. -ліўцы, -ліўцаў, м.
Той, хто жадае каму-н. дабра.
|| ж. зычлі́віца, -ы, мн. -ы, -віц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)