Знешнія аналізатары 1/311

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

зне́шні

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зне́шні зне́шняя зне́шняе зне́шнія
Р. зне́шняга зне́шняй
зне́шняе		 зне́шняга зне́шніх
Д. зне́шняму зне́шняй зне́шняму зне́шнім
В. зне́шні (неадуш.)
зне́шняга (адуш.)		 зне́шнюю зне́шняе зне́шнія (неадуш.)
зне́шніх (адуш.)
Т. зне́шнім зне́шняй
зне́шняю		 зне́шнім зне́шнімі
М. зне́шнім зне́шняй зне́шнім зне́шніх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

навукападо́бны, -ая, -ае.

Які мае толькі знешнія адзнакі навуковасці.

|| наз. навукападо́бнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сангвіні́чны, -ая, -ае.

Жвавы, жыццярадасны, з хуткай, бурнай рэакцыяй на знешнія ўражанні.

С. тэмперамент.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

калялітарату́рны, -ая, -ае.

Які мае толькі знешнія адносіны да літаратуры, да літаратурнага асяроддзя.

Калялітаратурныя колы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

калянавуко́вы, -ая, -ае.

Які мае толькі знешнія адносіны да навукі, да навуковага асяроддзя.

Калянавуковыя функцыянеры.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мане́ра, -ы, мн. -ы, -не́р, ж.

1. Спосаб дзеяння, прыём, тая або іншая асаблівасць паводзін.

М. гаварыць.

2. толькі мн. Знешнія формы паводзін.

Дрэнныя манеры.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

навукападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Які мае толькі знешнія адзнакі навуковасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малаадчува́льны, ‑ая, ‑ае.

Які слаба рэагуе на знешнія ўплывы. Малаадчувальная фатаграфічная плёнка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

габары́т, -у, М -ры́це, мн. -ы, -аў, м.

Гранічныя знешнія абрысы прадметаў (збудаванняў, машын, станкоў і пад.), а таксама аб’ём, велічыня прадметаў.

Габарыты вагонаў.

Г. прыбліжэння.

|| прым. габары́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)