зна́вец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. зна́вец зна́ўцы
Р. зна́ўца зна́ўцаў
Д. зна́ўцу зна́ўцам
В. зна́ўца зна́ўцаў
Т. зна́ўцам зна́ўцамі
М. зна́ўцу зна́ўцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зна́вец (род. зна́ўца) м. знато́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зна́вец, зна́ўца і зна́ўца, -ы, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які валодае вялікімі ведамі ў якой-н. галіне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зна́вец м. разм. гл. знаўца

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

зна́вец, знаўца і зна́ўца, ‑ы, м.

Чалавек, які валодае спецыяльнымі ведамі, пазнаннямі ў якой‑н. галіне; знаток. Музыку ж ён надта любіў і лічыў сябе закончаным знаўцам яе. Грамовіч. Выдатны майстра і тонкі знаўца жывога слова, Кузьма Чорны па-горкаўску ставіўся да мовы пісьменніка. Кудраўцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

...знавец, ...знаўца і ...знаўца, ‑ы, м.

Другая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае спецыялістаў у галіне ведаў, названай у першай частцы, напрыклад: глебазнавец, літаратуразнавец, прыродазнавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зна́ўца гл. знавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кнігалю́б, -а, мн. -ы, -аў, м.

Аматар і знавец кніг.

|| прым. кнігалю́бскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зна́ўца,

гл. знавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

...знаўца,

гл. ...знавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)