зма́нлівы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зма́нлівы зма́нлівая зма́нлівае зма́нлівыя
Р. зма́нлівага зма́нлівай
зма́нлівае		 зма́нлівага зма́нлівых
Д. зма́нліваму зма́нлівай зма́нліваму зма́нлівым
В. зма́нлівы (неадуш.)
зма́нлівага (адуш.)		 зма́нлівую зма́нлівае зма́нлівыя (неадуш.)
зма́нлівых (адуш.)
Т. зма́нлівым зма́нлівай
зма́нліваю		 зма́нлівым зма́нлівымі
М. зма́нлівым зма́нлівай зма́нлівым зма́нлівых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зма́нлівы, -ая, -ае.

1. Які тоіць у сабе зман, здольны паслужыць асновай няправільнага меркавання аб кім-, чым-н.

Зманлівая цішыня.

2. Які вабіць, чаруе.

Зманлівая далеч.

|| наз. зма́нлівасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зма́нлівы

1. при́зрачный; обма́нчивый;

2. зама́нчивый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зма́нлівы, ‑ая, ‑ае.

1. Які тоіць у сабе зман, здольны паслужыць асновай для няправільнага меркавання аб кім‑, чым‑н. Зманлівае зацішша на фронце не магло нікога ашукаць. Мележ. Перад .. [Лёнем] была тая зманлівая.. усё маладая паэзія, з-за якой і робяцца глупствы... Брыль.

2. Які вабіць, зачароўвае, прыцягвае да сябе. [Золата] паціху звінела, напаўняючы ёўню вабнай, зманлівай музыкай. Сачанка. Разам з маўклівай хадою плытоў адплывала ў зманлівую далеч нешта прыгожае і светлае. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

fraudulent [ˈfrɔ:djələnt] adj. падма́нны; падма́нлівы, зма́нлівы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сфалеры́т

(ад гр. sphaleros = зманлівы)

мінерал класа сульфідаў карычневага або чорнага колеру з алмазным бляскам; руда цынку.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

deceptive

[dɪˈseptɪv]

adj.

1) зма́нлівы; ашука́нскі

deceptive calm — зма́нлівая цішыня́

2) фальшы́вы, падма́нлівы, падма́нны

deceptive glances — падма́нныя по́зіркі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Злы. Рус. злой, укр. злий ’тс’, польск., серб.-луж. zły ’кепскі, злы’, чэш., славац. zlý ’тс’, славен. zál, zèl ’злы’, ’някепскі’, серб.-харв. за̏о, балг. зъл, макед. зол. Ст.-слав. зълъ ’кепскі, злы’. Ст.-рус. зълый ’кепскі, злы’, ’варожы, грэшны’ (XI–XII стст.). Прасл. zъlъ, верагодна, мела значэнне ’кепскі’, адкуль потым развіваліся іншыя значэнні. Выводзяць з і.-е. *gʼhu̯el ’згінацца (у тым ліку духоўна)’, да якога адносяць іран. zūr ’хлусня’, ст.-грэч. φαλός ’дурны’, φῆλος ’зманлівы’, лац. fallo ’падманваю’, літ. atžúlas ’цвёрды, злы’. Шанскі, 2, З, 95; Фасмер, 2, 99 (дзе і літ-ра); Махэк₂, 716; Скок, 3, 642–643; БЕР, 1, 663–664; Абаеў, Этимология, 1966, 252; Траўтман, 372–373; Покарны, І, 489–490. Пра ст.-бел. ужыванне слова гл. Булахаў, Прыметнік, 3, 87–89.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)