здзічэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. здзічэ́нне
Р. здзічэ́ння
Д. здзічэ́нню
В. здзічэ́нне
Т. здзічэ́ннем
М. здзічэ́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

здзічэ́нне ср., прям., перен. одича́ние; см. здзічэ́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

здзічэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. здзічэць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здзічэ́нне Verwílderung f -; Verwáhrlosung f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

одича́ние здзічэ́нне, -ння ср., адзічэ́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Verwílderung

f -, -en

1) здзічэ́нне

2) запусце́нне, запу́шчанасць, занядба́насць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)