здзіра́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. здзіра́нне
Р. здзіра́ння
Д. здзіра́нню
В. здзіра́нне
Т. здзіра́ннем
М. здзіра́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

здзіра́нне ср.

1. сдира́ние, сди́рка ж., снима́ние; срыва́ние;

2. срыва́ние;

3. перен., разг. сдира́ние; срыва́ние; см. здзіра́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

здзіра́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. здзіраць — здзерці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здзіра́нне н. Ábziehen n -s, Herúnterreißen n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сдира́ние здзіра́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сди́рка ж., спец. здзіра́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

совлече́ние уст. сця́гванне, -ння ср., зрыва́нне, -ння ср., здзіра́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Лу́пка ’лупцоўка’ (Юрч., Ян., Мат. Гом.; браг., Нар. словатв.; глус., Мат. Маг.), укр. лу́пка ’тс’, рус. лу́пка ’лупленне, здзіранне кары’, польск. łupka ’лупцоўка’, чэш. lupka ’удар’. Паўн.-слав. lupъka < lupiti > лупі́ць 1 (Слаўскі, 5, 343; Слаўскі, SP, 1, 94–95).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

счёсывание

1. счэ́сванне, -ння ср.;

2. часа́нне, -ння ср.;

3. здзіра́нне, -ння ср.; см. счёсывать;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

срыва́ние​I

1. зрыва́нне, -ння ср.;

2. зрыва́нне, -ння ср.; здзіра́нне, -ння ср.;

3. спаганя́нне, -ння ср.; см. срыва́ть​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)