Звяркі́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Звяркі́
Р. Звярко́ў
Д. Звярка́м
В. Звяркі́
Т. Звярка́мі
М. Звярка́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

звяро́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. звяро́к звяркі́
Р. звярка́ звярко́ў
Д. звярку́ звярка́м
В. звярка́ звярко́ў
Т. звярко́м звярка́мі
М. звярку́ звярка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

◎ Кле́я ’кусты, дзе знаходзяцца дробныя пушыстыя звяркі пры ачапленні ў час палявання’ (Нас., Яшк.). Няясна.

◎ Клея́ ’ўклея’ (З нар. сл.). Гл. уклея.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

іктыдаза́ўры

(ад гр. iktis, -idos = ласіца + -заўр)

дробныя, велічынёй з ласіцу, вымерлыя драпежныя звяркі падатрада тэрыядонтаў, якія жылі ў мезазоі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кле́я Кусты, дзе знаходзяцца дробныя пушыстыя звяркі пры ачапленні ў час палявання (Нас.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)