звана́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Той, хто звоніць у царкоўныя званы.

|| прым. звана́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

звана́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. звана́р званары́
Р. званара́ званаро́ў
Д. званару́ званара́м
В. званара́ званаро́ў
Т. званаро́м званара́мі
М. званару́ званара́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

звана́р, -ра́ м., церк., перен. звона́рь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

звана́р, ‑а, м.

Царкоўны служыцель, які звоніць у званы. Пятрусь Кравец, званар, сядзеў на званіцы, дзержачы ў руках вяроўку. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звана́р м Glöckner m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

bell-ringer [ˈbelˌrɪŋə]n. звана́р

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

звона́рь церк., перен. звана́р, -ра́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

dzwonnik

м. званар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Glöckner

m -s, - звана́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

bell ringer

звана́р -а́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)