зато́чнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
зато́чнік |
зато́чнікі |
| Р. |
зато́чніка |
зато́чнікаў |
| Д. |
зато́чніку |
зато́чнікам |
| В. |
зато́чніка |
зато́чнікаў |
| Т. |
зато́чнікам |
зато́чнікамі |
| М. |
зато́чніку |
зато́чніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зато́чнік, ‑а, м.
Спецыяліст па заточцы, заточванню. Майстар-заточнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)