заснава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. заснава́нне
Р. заснава́ння
Д. заснава́нню
В. заснава́нне
Т. заснава́ннем
М. заснава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

заснава́нне ср. основа́ние; организа́ция ж.; учрежде́ние; образова́ние; см. заснава́ць I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заснава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. заснаваць ​1 (у 1, 2 знач.). Заснаванне савецкіх рэспублік. Гісторыя заснавання горада. // Пачатак існавання, момант утварэння чаго‑н. З дня заснавання калгаса Ён быў старшынёю. Куляшоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заснава́нне н. Gründung f -, Begründung f;

год заснава́ння Gründungsjahr n -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

устано́ўчы, -ая, -ае (афіц.).

Які мае сваёй мэтай заснаванне, арганізацыю чаго-н.

У. сход.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фунда́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто засноўвае што-н. ці дае фінансавыя сродкі на заснаванне.

|| прым. фунда́тарскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

formation [fɔ:ˈmeɪʃn] adj. утварэ́нне, стварэ́нне, заснава́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

устано́ўчы, ‑ая, ‑ае.

Які мае сваёй мэтай заснаванне, арганізацыю чаго‑н. Устаноўчы сход. Устаноўчы з’езд.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Gründung

f -, -en заснава́нне; стварэ́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Konstituíerung

f -, -en заснава́нне, арганіза́цыя; устанаўле́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)