запру́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, запру́д, ж.

1. Найпрасцейшая плаціна ў выглядзе насыпу, якая перагароджвае цячэнне ракі.

2. Загачаны вадаём.

|| прым. запру́дны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

запру́да

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. запру́да запру́ды
Р. запру́ды запру́д
Д. запру́дзе запру́дам
В. запру́ду запру́ды
Т. запру́дай
запру́даю		 запру́дамі
М. запру́дзе запру́дах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

запру́да ж. запру́да

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запру́да гаць, род. га́ці ж.; запру́да, -ды ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запру́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

1. Збудаванне для пад’ёму ўзроўню вады ў рацэ; плаціна, гаць. Не даязджаючы да рэчкі, усе пазлазілі з фурманкі, каб запыніцца на мастку, палюбавацца двухпавярховым млыном і струменем вады, якая падала ўніз з запруды на вышыні некалькіх сажняў. Колас. На канаве калгас пабудаваў запруду, пачысціў ад раскі дно, і цяпер у ёй вада, як крынічная. Сабаленка.

2. Запруджанае месца. У замку трывога. Рэйтары ў запрудзе знайшлі цівуна, як выкошвалі зелле. Бажко.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запру́да ж спец Damm m -(e)s, Dämme, Stáudamm m, Deich m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

запру́да Невялікі штучны вадаём на рацэ; плаціна, гаць (БРС).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

зага́та ж., обл. запру́да

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

я́з

‘запруда’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. я́з я́зы
Р. я́за я́заў
Д. я́зу я́зам
В. я́з я́зы
Т. я́зам я́замі
М. я́зе я́зах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ста́вішча, ‑а, н.

Месца, дзе была плаціна або запруда.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)