запа́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што і запал (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

запа́льнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. запа́льнік запа́льнікі
Р. запа́льніка запа́льнікаў
Д. запа́льніку запа́льнікам
В. запа́льнік запа́льнікі
Т. запа́льнікам запа́льнікамі
М. запа́льніку запа́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

запа́льнік м.

1. воен. запа́л, запа́льник; воспламени́тель;

2. тех. зажига́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запа́льнік, ‑а, м.

Запал ​1 (у 1 знач.). [Падрыўнікі] ішлі і прымацоўвалі да галовак рэек толавыя шашкі з запальнікамі. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запа́льнік м, запальні́чка ж, Féuerzeug n -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

воспламени́тель воен. запа́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зажига́тель техн. запа́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запа́льник запа́л, -ла м., запа́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Zündstoff

m -(e)s, -e запа́льнік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zapłon, ~u

м.

1. запальванне; загаранне; успышка;

zapłon samoczynny — самаўзгаранне;

2. запал; запальнік;

zapłon akumulatorowy — акумулятарны запальнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)