запазы́чванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. запазы́чванне запазы́чванні
Р. запазы́чвання запазы́чванняў
Д. запазы́чванню запазы́чванням
В. запазы́чванне запазы́чванні
Т. запазы́чваннем запазы́чваннямі
М. запазы́чванні запазы́чваннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

запазы́чванне ср. заи́мствование; перенима́ние; см. запазы́чваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запазы́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. запазычваць — запазычыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запазы́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., што.

Узяць, пераняць, засвоіць.

З. слова.

З. ідэю.

|| незак. запазы́чваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. запазы́чванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заи́мствование в разн. знач. запазы́чанне, -ння ср.; (неоконч. действие) запазы́чванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перенима́ние

1. перайма́нне, -ння ср.; перахо́пліванне, -ння ср.;

2. перайма́нне, -ння ср.; пазыча́нне, -ння ср., запазыча́нне, -ння ср., запазы́чванне, -ння ср.;

3. перайма́нне, -ння ср.; см. перенима́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рэцэ́пцыя

(лац. receptio = прыняцце)

1) запазычванне дадзеным грамадствам сацыялагічных і культурных форм, што ўзніклі ў іншай краіне або ў іншую эпоху;

2) успрыманне рэцэптарамі энергіі механічных, тэрмічных, электрамагнітных, хімічных і іншых раздражняльнікаў і ператварэнне яе ў нервовыя сігналы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сутыка́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да сутыкнуцца (у 1–3 знач.).

2. Датыкацца, дакранацца ўзаемна. [Настаўніца] завяла патэфон, я пачаў выбіраць пласцінкі, рукі нашы ўвесь час сутыкаліся. Лупсякоў.

3. Размяшчацца блізка да чаго‑н.; мець сумежныя бакі; межавацца. [Паліна:] — Пайсці ўскрайкам лугу, што сутыкаўся з полем, значыла выдаць сябе. Кавалёў.

4. Уступаць у якія‑н. адносіны, узаемадзеянне, кантакт з кім‑, чым‑н.; мець справу з кім‑, чым‑н. Важным сродкам узбагачэння слоўнікавага саставу старабеларускай мовы з’явілася запазычванне лексікі з іншых, пераважна суседніх моў, з якімі ў большай ці меншай ступені сутыкалася ў старажытнасці беларуская мова. Жураўскі.

5. Зал. да сутыкаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)