зануры́ць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
зануру́ |
зану́рым |
| 2-я ас. |
зану́рыш |
зану́рыце |
| 3-я ас. |
зану́рыць |
зану́раць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
зануры́ў |
зануры́лі |
| ж. |
зануры́ла |
| н. |
зануры́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
зануры́ |
зануры́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
зануры́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
зануры́ць, ‑нуру, ‑нурыш, ‑нурыць; зак., у што.
Разм. Паглыбіць, апусціць у што‑н. [Нгару] адразу ўдалося ўхапіць Мангра ззаду і занурыць яго ў ваду. Маўр.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
занура́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да занурыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)