Verbum

анлайнавы слоўнік

замо́ўчванне гл. замаўчаць².

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

замо́ўчванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

замо́ўчванне (чаго) ср. ума́лчивание (о чём), зама́лчивание; см. замо́ўчваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

замо́ўчванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. замоўчваць — замаўчаць ².

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замаўча́ць², -чу́, -чы́ш, -чы́ць; -чы́м, -чыце́, -ча́ць; -чы́; зак., што (разм.).

Наўмысным маўчаннем скрыць, не даць даведацца пра што-н.

З. непрыемны інцыдэнт.

Нельга з. імя вялікага вучонага.

|| незак. замо́ўчваць, -аю, -аеш, -ае; наз. замо́ўчванне, -я, н.

З. недахопаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

недамо́ўленасць, -і, ж.

1. Непаўната, незакончанасць выказвання, замоўчванне чаго-н.

Адчувалася н.

2. Адсутнасць дамоўленасці, узгодненасці.

Н. паміж сумежнікамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

недагаво́ранасць, ‑і, ж.

Няпоўнае выказванне, замоўчванне чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зама́лчивание разг. замо́ўчванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ума́лчивание замо́ўчванне, -ння ср., маўча́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

przemilczenie

н. замоўчванне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)