заме́жнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. заме́жнік заме́жнікі
Р. заме́жніка заме́жнікаў
Д. заме́жніку заме́жнікам
В. заме́жніка заме́жнікаў
Т. заме́жнікам заме́жнікамі
М. заме́жніку заме́жніках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

obcokrajowiec

м. чужаземец, іншаземец, замежнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

zagranicznik

м. разм. замежнік; чужаземец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

иностра́нец чужазе́мец, -мца, м., іншазе́мец, -мца м., іншакраі́нец, -нца, м., заме́жнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

foreigner

[ˈfɔrənər]

n.

1) заме́жнік -а m., заме́жніца f.; чужазе́мец -ца m., чужы́нец -ца m.; чужазе́мка f., чужы́нка f.

2) заме́жны вадапла́ў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)