закукава́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. закуку́ю закуку́ем
2-я ас. закуку́еш закуку́еце
3-я ас. закуку́е закуку́юць
Прошлы час
м. закукава́ў закукава́лі
ж. закукава́ла
н. закукава́ла
Загадны лад
2-я ас. закуку́й закуку́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час закукава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

закукава́ць сов.

1. (о кукушке) закукова́ть, прокукова́ть;

2. перен., разг. хлебну́ть го́ря

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

закукава́ць, ‑кукую, ‑кукуеш, ‑куку зак.

Пачаць кукаваць. // Пракукаваць. [Дзяўчынка] зусім па-дзіцячаму наставіла губкі і тройчы ціха закукавала: — Ку-ку, ку-ку, ку-ку! Брыль. Недзе далёка зноў закукавала зязюля і адразу змоўкла. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закукава́ць ánfangen* kúckuck zu rúfen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

закукова́ть сов. закукава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прокукова́ть сов.

1. закукава́ць;

2. (некоторое время) пракукава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)