зако́тны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
зако́тны |
зако́тная |
зако́тнае |
зако́тныя |
| Р. |
зако́тнага |
зако́тнай
зако́тнае |
зако́тнага |
зако́тных |
| Д. |
зако́тнаму |
зако́тнай |
зако́тнаму |
зако́тным |
| В. |
зако́тны (неадуш.)
зако́тнага (адуш.) |
зако́тную |
зако́тнае |
зако́тныя (неадуш.)
зако́тных (адуш.) |
| Т. |
зако́тным |
зако́тнай
зако́тнаю |
зако́тным |
зако́тнымі |
| М. |
зако́тным |
зако́тнай |
зако́тным |
зако́тных |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
зако́тны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да закота. Закотнае акенца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зако́т, -а, М -ко́це, мн. -ы, -аў, м.
1. Франтон з тонкага звычайнага часанага бярвення.
2. Абрывістае глыбокае месца ў рацэ (разм.).
Хлопчык трапіў у з. і ўтапіўся.
|| прым. зако́тны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Закотнае акенца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)