загусце́лы, -ая, -ае.

Які загусцеў, стаў густым.

З. кісель.

|| наз. загусце́ласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

загусце́лы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. загусце́лы загусце́лая загусце́лае загусце́лыя
Р. загусце́лага загусце́лай
загусце́лае		 загусце́лага загусце́лых
Д. загусце́ламу загусце́лай загусце́ламу загусце́лым
В. загусце́лы (неадуш.)
загусце́лага (адуш.)		 загусце́лую загусце́лае загусце́лыя (неадуш.)
загусце́лых (адуш.)
Т. загусце́лым загусце́лай
загусце́лаю		 загусце́лым загусце́лымі
М. загусце́лым загусце́лай загусце́лым загусце́лых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

загусце́лы загусте́лый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

загусце́лы, ‑ая, ‑ае.

Які загусцеў, стаў густым. Мы з Марынічам адбегліся ад дарогі .. Пападалі ніц у загусцелую, трохі прасохлую твань. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

загусце́лы dick, dick gewórden, díckflüssig gewórden

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

загу́слы, см. загусце́лы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

загусте́лый разг. загусце́лы, загу́слы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

згусце́лы, ‑ая, ‑ае.

Які згусцеў; загусцелы. Згусцелае цеста.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запе́чаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад запячы.

2. у знач. прым. Засохлы, загусцелы. На выцвілых гімнасцёрках — .. згусткі запечанай крыві. Курто.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Смала́ 1 ‘загусцелы сок хваёвых і іншых раслін’, ‘пра назойлівага, надакучлівага чалавека’ (ТСБМ, Ласт., Байк. і Некр.; ашм., Стан.; астрав., драг., Сл. ПЗБ), ‘жывіца сасны’ (Пятк. 2), смола́ ‘тс’ (ТС), ст.-бел. смола ‘тс’ (Сташайтэне, Абстр. лекс.), сюды ж смалі́ць ‘насычаць смалой’ (ТСБМ, Байк. і Некр.). Укр., рус. смола́, стараж.-рус., серб.-ц.-слав. смола ‘тс’, польск. smoła, в.-луж., н.-луж. smoła, палаб. smüla ‘смала; пекла, печ’, чэш. smůla, славац. smola, серб.-харв. смо̀ла, славен. smóla, балг. смола́, макед. смола. Прасл. *smola утворана ад і.-е. кораня *(s)mel‑ ‘гарэць, тлець’ (Сной₁, 586). І.‑е. адпаведнікі: лат. smeļi мн. л. ‘смольныя паленні’, літ. smėla ‘тлее’, smelà ‘смала’, н.-ням. smelem ‘гарэць доўга і дымна’, с.-ірл. smál, smól, smúal ‘агонь, попел’ (Праабражэнскі, 2, 337; Фасмер, 3, 690; Шустар-Шэўц, 1322; Сной₁, 586; Глухак, 566; Скок, 3, 294; ЕСУМ, 5, 326–327). Махэк₂ (563), Борысь (563) лічаць *smola дэрыватам ад незахаванага ў славянскіх мовах дзеяслова *smelti ‘тлець, злёгку гарэць’, суадноснага з *smaliti, гл. смаліць.

Смала́ 2, смыла́, смэла́, смо́лка ‘малодзіва’ (бяроз., пін., хойн., Шатал.), смала́, смаліна́, смо́лак, смо́лка ‘(ліпкае саланаватае) малако перад ацёлам’ (Мат. Гом.), смола́ ‘тс’ (ТС), смо́лка ‘тс’ (Шат., Сцяшк., Мат. Маг., Сл. ПЗБ). Гл. папярэдняе слова. Семантычнае развіццё аналагічна развіццю ў сера ‘малодзіва’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)