завіва́цца гл. завіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

завіва́цца

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. завіва́юся завіва́емся
2-я ас. завіва́ешся завіва́ецеся
3-я ас. завіва́ецца завіва́юцца
Прошлы час
м. завіва́ўся завіва́ліся
ж. завіва́лася
н. завіва́лася
Загадны лад
2-я ас. завіва́йся завіва́йцеся
Дзеепрыслоўе
цяп. час завіва́ючыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

завіва́цца несов., возвр., страд. завива́ться; см. заві́цца, завіва́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

завіва́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да завіцца.

2. Зал. да завіваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

завіва́цца

1. (віцца) sich kräuseln;

2. (у цырульні) sich ondulíeren lássen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

заві́цца, заўю́ся, заўе́шся, заўе́цца; заўёмся, заўяце́ся, заўю́цца; завіўся, -віла́ся, -ло́ся; завіся; зак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Стаць завітым, пакручастым.

Валасы завіліся.

2. Завіць сабе валасы.

Завілася ў цырульні.

|| незак. завіва́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

завива́ться

1. завіва́цца;

2. страд. завіва́цца; заплята́цца; см. завива́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

curl​2 [kɜ:l] v.

1. ві́цца, завіва́цца

2. завіва́ць

3. скру́чвацца

curl up [ˌkɜ:lˈʌp] phr. v. ску́рчвацца; скру́чвацца ў клубо́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

навива́ться

1. навіва́цца; накру́чвацца; намо́твацца;

2. страд. навіва́цца; накру́чвацца; намо́твацца; завіва́цца; наклада́цца; см. навива́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прысукрава́цца ’прыладзіцца, прысуседзіцца (да каго-небудзь, чаго-небудзь дзела сваёй выгады, карысці), паддобрыцца’ (Янк. 1, Мат. Гом.). Утворана па аналогіі з прысука́цца (гл.) ад су́крыцца ’завівацца’, гл. сукры, сукрутка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)