журчэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. журчэ́нне
Р. журчэ́ння
Д. журчэ́нню
В. журчэ́нне
Т. журчэ́ннем
М. журчэ́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

журчэ́нне ср., см. журча́нне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

журчэ́нне,

гл. журчанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

журча́нне і журчэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. журчаць, журчэць, а таксама гукі гэтага дзеяння. [Ручаёк] з журчаннем пераліваўся з каменьчыка на каменьчык. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

warble​1 [ˈwɔ:bl] n.

1. hum. пе́сня, мело́дыя

2. шчэ́бет, шчабята́нне (птушак); по́шчак (салаўя)

3. lit. журчэ́нне, цурчэ́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)